​

​

 

 

   Менавіта падчас навучання ў гімназіі ён упершыню заявіў пра сябе як пра беларускага празаіка-адраджэнца, апублікаваўшы некалькі твораў у віленскай газеце “Наша Ніва”.

   Разам з жаданнем працаваць на ніве беларускай літаратуры Ільдэфонс Бобіч востра ўсвядоміў сваё святарскае прызначэнне, і ў 1909 годзе становіцца студэнтам Віленскай духоўнай семінарыі. Падчас вучобы ў семінарыі (1909-1911 гг.) праявіў сябе добрым навучэнцам і клерыкам. Тут ён яшчэ больш зацікавіўся беларускім адраджэнскім рухам, далучыўся да гуртка семінарыстаў, удзельнікамі якога ў часы вучобы былі маладыя клерыкі: Міхал Пятроўскі, Язэп Германовіч, Андрэй Цікота, Віктар Шутовіч і іншыя.

   Здольнага студэнта заўважылі, і ў 1911 годзе малады беларус выпраўляецца для атрымання вышэйшай філасофскай адукацыі ў Рым у Папскі ўніверсітэт. Там, у далёкай Італіі, ён шырока прапагандаваў беларускую справу дзеля адраджэння і росквіту роднай зямлі.  

   У Рыме ў 1914 годзе Ільдэфонс Бобіч атрымаў ад Папы Рымскага Пія Х важны для беларускіх адраджэнцаў знак духоўнай падтрымкі. На прыватнай аўдыенцыі Ільдэфонс папрасіў апостальскага благаславення на выданне першай беларускай каталіцкай газеты “Беларус”, якая выдавалася ў Вільні ў 1913-1915 гг. (першы нумар выйшаў 13.01.1913 года). Рэдактарам-выдаўцом газеты, якая друкавалася лацінкай на беларускай мове, быў А. Бычкоўскі, а з №5 за 1914 год – Б. Пачопка. Эпіграфам да ўсіх нумароў былі словы з Евангелля: “Шкада мне гэтага народу ... бо не мае што есці”. У газеце “Беларус” надзвычай часта змяшчаліся артыкулы Бобіча, пераважна на рэлігійныя тэмы.

   Пасля вяртання з Рыма ў 1913 годзе Ільдэфонс Бобіч скончыў  навучанне ў Віленскай духоўнай семінарыі i 27.07.1915 года ў Мінску быў пасвечаны ў святары. Гэта быў якраз той час, калі беларуская мова пачынала займаць належнае ёй месца ў храме і малады святар не быў у баку.

   Працаваць прыходзілася ў розных прыходах: служыў вікарыем у Друі, пасля – пробашчам у Ідолцы, на Дзісеншчыне (1917-1920 гг.), вікарыем пры Віленскай катэдры i адначасова да 1923 года – выкладчыкам Закона Божага ў Віленскай беларускай гімназіі. Адметнасцю святарскай справы Ільдэфонса Бобіча былі яго беларускамоўныя богаслужэнні – казанні на беларускай мове.

   У гэты час беларускім каталіцкім духавенствам праводзяцца шматлікія спробы па ўвядзенню беларускай мовы ў касцёлах на этнічных беларускіх землях. Падтрымку ў гэтым накірунку беларускім католікам аказваў віленскі біскуп Юрый Матулевіч.

    Ксёндз Ільдэфонс Бобіч прымаў удзел у з’едах беларускіх святароў у Мінску (1917 г.) і Вільні (1921 г.). На з’ездзе ў Вільні ён зачытаў рэферат “Аб беларускім рэлігійным выдавецтве”. Таксама Віленскі з’езд прыняў цэлы шэраг пастаноў, у якіх планавалася пашырэнне беларускага слова ў касцёле, да прыкладу, увесці беларускую мову як прадмет выкладання ў Віленскай духоўнай семінарыі, на пасаду біскупа-суфрагана прызначыць кагосьці з беларускіх святароў.

   У 1921-1922 гг. І. Бобіч выдаў вельмі каштоўную і патрэбную працу ў трох частках пад назвай “Нядзельныя Эвангеліі і навукі” [12, 13].

 

                                           

 

 

 

 

 

 

 

​

   Апошні перыяд жыцця Ільдэфонса Бобіча звязаны з мястэчкам Іўе, куды ў якасці ксяндза і дэкана Вішнеўскага дэканата ён быў пераведзены ў 1930 годзе.