Першыя творы Пётры Простага з’явіліся ў 1907 годзе, было тады аўтару 17 гадоў. Менш як праз паўгода пасля заснавання газеты “Наша Ніва”, на яе старонках пабачыла свет апавяданне “Слёзы”.

   Кароткі твор – усяго некалькі абзацаў – перадае каласальную па глыбіні чалавечую драму – гісторыю роспачы і надзеі, болю і выратавання, веры ў чалавечнасць. Ужо ў першым апавяданні дэбютант выявіў свае асабістыя прыкметы стылю,  якія на працягу ўсяго творчага шляху будуць вылучаць Пётру Простага з ліку іншых паэтаў і празаікаў. Творы аўтара настолькі ўзважаныя ў лексічна-ідэйна-кампазіцыйным плане, што з іх  цяжка апусціць хоць бы адзін сказ.

   У 1909 годзе ў газеце “Наша Ніва” з прысвячэннем Якубу Коласу было апублікавана апавяданне “Абразкі”. “Абразкі” былі перакладзены на ўкраінскую мову i друкаваліся ў штомесячніку “Украінская хата” (Кіеў, №7-8).

   Пётра Просты разважае ў творы пра гістарычнае мінулае і будучыню Беларусі, яе духоўную сутнасць, пра лёс тых, хто жыве на беларускай зямлі. Змест і форма “Абразкоў” ужо даюць усе падставы, каб назваць талент Ільдэфонса Бобіча цалкам сфарміраваным. Яго светапоглядная аснова – хрысціянска-гуманістычная, ахвярна-слугоўная.

   Згадваў Пётру Простага  і Сяргей Палуян у артыкуле “Беларуская літаратура ў 1909 гаду”: “Пётр Просты даў адну з лепшых  рэчаў таго часу – “Абразкі” – ды і затрымаўся на гэтым…”.

   Чаму аўтар “затрымаўся на гэтым” можна растлумачыць тым, што Ільдэфонс Бобіч выбраў сабе дарогу святара (1909-1911 гг.). Магчыма ў душы маладога святара адбывалася змаганне паміж літаратарам П. Простым і святаром Ільдэфонсам Бобічам. Час пазней пакажа, што перамог усё ж такі святар, але… .

  

​

​

​

​

 

 

​

​

 

  

   У 1914 годзе асобным выданнем выйшла кніжачка Пётры Простата “Нашто беларусам газеты?". У ей аўтар грунтоўна i пераканаўча тлумачыць патрэбу бела­рускага друку. На яго думку, газета − гэта не толькі крыніца розных ведаў, парад, рознай інфармацыі, але i школа выхавання, i шлях да асветы.

   Маральна-этычныя матывы ў “чыстым выглядзе” прасочваюцца ў п’есе “Свякроўка”, напісанай у 1917 годзе (апублікавана ўпершыню ў 1995 годзе ў часопісе “Свіцязь”). П’еса прасякнута хрысціянскімі прынцыпамі несупраціўлення злу. Аўтар надзяляе сваіх герояў цярпеннем і спадзяваннем на лепшае. У выніку канфліктную сітуацыю вырашае сам Бог, які карае зло. П'еса дапамагае ўсвядоміць, што, хоць і змяняюцца часы і людзі, змяняюцца ўмовы і спосаб жыцця, але праблемы ў сем’ях, у міжасабовых стасунках, з якімі сутыкаецца чалавек, такія ж самыя.

   Адметнасцю святарскай працы  Ільдэфонса Бобіча былі яго беларускамоўныя казанні. У 1921-1922 гадах ён выдае працу ў трох кнігах пад назвай “Нядзельныя эвангеліі i навукі” – першы сучасны беларускі падручнік духавенства для амброны.

   У 1920-1930-х гг. святар выдае на польскай мове некалькі даследванняў па тэорыі і практыцы прапаведніцтва.

Далейшыя звесткі пра жыццё і працу Ільдэфонса Бобіча вельмі скупыя. Вядома, што апошні перыяд жыцця Ільдэфонса Бобіча звязаны з мястэчкам Іўе, куды ў якасці ксяндза і дэкана Вішнеўскага дэканата ён быў пераведзены ў 1930 годзе. Тут напісаныя два тамы казанняў “Роднае слова ў касцёле” і “Навучайце ўсе народы”, так і не выдадзеныя да сёння.

   Перыяд актыўнай літаратурна-мастацкай дзейнасці Пётры Простага дастаткова кароткі. Аднак у сціплай спадчыне гэтага пісьменніка, як у люстэрку, адбіліся павага да “простага” чалавека, шчырае імкненне служыць пакрыўджаным і зняважаным, нарэшце, апора на спрадвечныя хрысціянскія каштоўнасці – веру, надзею, любоў.

   Для гісторыі беларускай культуры ХХ ст. постаць Пётры Простага – прыклад таго, як праз малое, прыватнае жыве, развіваецца, набірае моц вялікае – уся нацыянальная літаратура ў цэлым.

  

​